عفونت ستون فقرات نوعی بیماری نادر، اما اغلب جدی است که زمانی رخ می دهد که باکتری ها، قارچ ها یا ویروس ها به بافت های ستون فقرات حمله کنند. این عوامل خارجی می توانند تقریباً به هر قسمتی از ستون فقرات که می توانید تصویر کنید حمله کنند. این شامل مهره‌ها، دیسک‌های ستون فقرات، مننژها، کانال نخاعی و حتی طناب نخاعی است.

وقتی این پاتوژن ها دیسک های بین مهره ای ما را آلوده می کنند، پزشکان از این بیماری به عنوان دیسکیت یا التهاب دیسک یاد می کنند. هنگامی که به استخوان های ستون فقرات ما حمله می کنند، به این بیماری به عنوان استئومیلیت اشاره می کنیم.

به طور معمول، این عفونت ها از طریق جریان خون به ستون فقرات سرایت می کنند. باکتری های معمولی مانند استاف یا ای کولی می توانند به دنبال حوادثی مانند جراحی یا سوء مصرف دارو وارد جریان خون شوند.

عوارض عفونت ستون فقرات

برخلاف سرماخوردگی که معمولاً بی‌خطر است، عفونت‌های ستون فقرات می‌توانند آسیب جدی به ستون فقرات شما وارد کنند. همانطور که دیسک های ستون فقرات در اثر بیماری ملتهب می شوند، ممکن است شروع به شکستن یا حتی پوسیدگی کنند. اگر بدن مهره ها نیز عفونی شوند، استخوان هایی که ستون فقرات را تشکیل می دهند ممکن است ترک بخورند یا بشکنند. شکستگی ستون فقرات تمایل دارد ستون فقرات را بسیار ناپایدار کند. متأسفانه، این بدان معنی است که وزن بالاتنه ممکن است باعث شود کل ستون فقرات به سمت جلو حرکت کند. نوعی تغییر شکل ستون فقرات، کیفوز زمانی رخ می دهد که ستون فقرات قفسه سینه (یا قسمت بالایی پشت) قوز به جلو ایجاد می کند.

سایر مسائل مرتبط با عفونت های ستون فقرات شامل درد عصبی و تجمع چرک است که به عنوان آبسه شناخته می شود. آبسه ها – جدا از اینکه بسیار دردناک هستند – می توانند بر نخاع فشار وارد کنند. باریک شدن کانال نخاعی که به آن تنگی کانال نخاعی نیز می‌گویند می‌تواند منجر به درد عصبی، ضعف عضلانی و حتی فلج شود.

عوامل خطر و علل عفونت ستون فقرات

هر اتفاقی که باکتری را وارد جریان خون کند یا سیستم ایمنی بدن را تضعیف کند می تواند منجر به عفونت ستون فقرات شود. به عنوان مثال، کسانی که از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی استفاده می کنند (خواه به دنبال پیوند عضو یا برای درمان یک بیماری خودایمنی) اغلب از عفونت های ثانویه رنج می برند. اینها می توانند خفیف مانند یک سرماخوردگی ساده یا بسیار جدی مانند استئومیلیت باشند.

علاوه بر این، اگر اخیراً تحت عمل جراحی ستون فقرات یا لگن قرار گرفته اید، خطر ابتلا به عفونت ستون فقرات به شدت افزایش می یابد. این به دو دلیل درسته. اولاً، اگر ابزار جراحی و وسایل پزشکی به درستی استریل نشوند، می‌توانند میکروب‌ها را وارد بدن کنند. ثانیاً، شبکه باتسون شما (شبکه ای از رگ های خونی) وریدهای سینه را به وریدهای لگن، مثانه و پروستات متصل می کند. اگر باکتری هر یک از این نواحی به شبکه نفوذ کند، ممکن است دچار عفونت ستون فقرات شوید.

از طریق شبکه باتسون، عفونت های مثانه (عفونت های مجاری ادراری) یا پروستات نیز می توانند به ستون فقرات سرایت کنند. خطر ابتلا به عفونت نخاعی ثانویه از عفونت ادراری ده برابر افزایش می یابد.

بیماری های خطر عفونت ستون فقرات را افزایش می دهند:

عفونت‌هایی مانند ذات‌الریه و سل نیز می‌توانند از ریه‌ها به ستون فقرات سرایت کنند. سایر بیماری هایی که خطر ابتلا به عفونت ستون فقرات را افزایش می دهند عبارتند از:

• دیابت
• سرطان
• HIV
• سوء تغذیه.

سایر رویدادهایی که خطر عفونت را افزایش می دهند عبارتند از :

• مصرف داخل وریدی دارو
• استفاده طولانی مدت از استروئیدها
• ضربه به ستون فقرات.

علائم هشدار دهنده رایج عفونت ستون فقرات عبارتند از:

• کمردرد یا سفتی گردن
• تب، لرز یا از دست دادن اشتها
• عرق شبانه
• کمردردی که در شب بدتر می شود یا با استراحت از بین نمی رود
• از دست دادن تحرک یا دامنه حرکتی
• قرمزی یا گرمی در محل برش های جراحی یا روی سطح پوست
• زخم های جراحی که چرک را ترشح می کنند یا از بهبودی خودداری می کنند

علائم عفونت ستون فقرات

علائم عفونت ستون فقرات بسیار آهسته ایجاد می شود. برای مثال، ممکن است یک هفته طول بکشد تا متوجه شوید که در حال سرماخوردگی هستید. در مقابل، تشخیص عفونت های ستون فقرات بین ۳ روز تا ۳ ماه طول می کشد که به طور متوسط یک ماه و نیم قبل از تشخیص، تشخیص داده می شود.

اگر مشکوک به عفونت ستون فقرات هستید، در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید. اگرچه بسیاری از این عفونت ها را می توان با آنتی بیوتیک ها درمان کرد: عفونت ستون فقرات به عنوان یک اورژانس در نظر گرفته می شود. در واقع، ۲۰ درصد از این عفونت ها کشنده هستند. برای جلوگیری از عوارض جدی، به دنبال درمان فوری در اورژانس محلی خود باشید یا بلافاصله با ارتوپد خود تماس بگیرید.

عفونت ستون فقرات چگونه تشخیص داده می شود؟

عفونت ستون فقرات را می توان از طریق ترکیبی از مطالعات تصویربرداری و کارهای آزمایشگاهی تشخیص داد. اگر هنوز در مراحل اولیه عفونت هستید، پزشک احتمالاً با عکس برداری با اشعه ایکس شروع می کند. اگرچه اشعه ایکس نمی تواند بافت نرم (مانند دیسک های ستون فقرات) را نشان دهد، اما می تواند زوال استخوان و کاهش ارتفاع دیسک را نشان دهد. (در این مورد، کاهش ارتفاع دیسک با کاهش مقدار فضای بین دو مهره نشان داده می شود.) برای به دست آوردن اطلاعاتی در مورد بافت نرم و سلامت استخوان، پزشک ممکن است تست MRI را تجویز کند.

کار آزمایشگاهی برای تشخیص عفونت ستون فقرات ممکن است شامل بررسی تعداد گلبول های سفید یا نشانگرهای التهاب باشد. به طور خاص، این نشانگرها به عنوان نرخ رسوب گلبول های قرمز (ESR) و پروتئین واکنشی C (CRP) شناخته می شوند. این شاخص ها در ۸۵ درصد از کل موارد عفونت نخاعی به طور غیرعادی بالا خواهند بود. علاوه بر این، پزشک ممکن است از کشت خون نیز برای جداسازی پاتوژن خاصی که باعث درد شما می شود، استفاده کند. با این حال، کشت خون در شناسایی پاتوژن ها در کمتر از ۵۰ درصد موارد عفونت نخاعی موفق است.